Sucre en La Paz
Door: Webmaster
04 April 2011 | Bolivia, La Paz
Lieve iedereen,
Weer een berichtje uit Bolivia. Na de zoutvlaktetour zijn we doorgereisd naar Sucre. Weer kwamen we in een heerlijk hostel terecht met een grote eigen kamer. Zoiets als mijn kamer in Groningen. We hebben hier dan ook 5 dagen doorgebracht.
Sucre heeft een hele mooie binnenstad. Veel mooie gebouwen met prachtige versieringen. In Sucre reden veel bestelbusjes rond die als bus dienden. Zo kan je daar overal naar toe. Sucre is een stad om te genieten van de lokale markt, met de heerlijke fruitshakes!, het mooie weer en de cafeetjes om wat te eten of te drinken. Was dus erg relaxed.
Op de vierde dag ontmoette ik een nederlands meisje in het hostel en zij deed vrijwilligerswerk in het weeshuis. De volgende ochtend konden we mee om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ze hebben er verschillende groepen met kinderen. De kinderen van 0-2, 2-4 en de oudere kinderen. De oudere kinderen gaan overdag naar school en de jongere kinderen blijven de hele dag in het weeshuis. We hebben een tijdje met ze gespeeld. Het weeshuis wordt draaiende gehouden door drie nonnen. Het ziet er schoon uit. Verder vond ik het erg schrijnend. De kinderen wilden continu met mij knuffelen en spelen. Wat mij opviel is dat de kinderen niet met elkaar speelden. Er werd ook geen poging gedaan om ze met elkaar te laten spelen. Sommige kinderen waren broer en zus maar ik heb mij laten vertellen dat de kinderen dat na een paar weken al niet eens meer doorhebben. Dat vond ik erg verdrietig om te horen.
Donderdagavond was het weer tijd voor een nachtbus richting La Paz. We hadden een camabus geboekt, wat in Argentinie betekend dat je languit kan liggen. Hier in Bolivia zijn ze echter niet gemaakt voor lange mensen dus ik lag nog steeds met kromme benen in de stoel. Na 11,5 uur was dat echt wel genoeg!
La Paz is omringt door bergen en bij het binnenrijden van La Paz zag je alle bergen volgebouwd met huizen. Vanuit het hostel zie je dat ook heel goed. De eerste dag hebben we lekker rondgeslenterd in het centrum. Er was een grote markt met aansluitend een heksenmarkt. Hier verkopen ze kruiden etc. Even goed ingeslagen voor de souvenirs! Ook hier rijden duizenden bestelbusjes rond. Luid toeterend en schreeuwend uit de ramen wordt kenbaar gemaakt waar het busje heen gaat. Hilarisch!
Zaterdag heb ik ' The death road' gefiets. Geweldig! Uitgedost met een helm, handschoenen, regenjas, elleboog- en kniebeschermers konden we vertrekken. We begonnen op 4700 meter hoogte en we zouden eindigen op 1200 meter hoogte. Het eerste gedeelte was door de wolken. Via een slingerende bergweg( ja zoals jullie die al een paar keer op de foto hebben gezien) met 30 a 40 km per uur naar beneden! GAAF!!!
Dit was het eerste gedeelte van de trip, afdalen over een geasfalteerde weg. Het tweede gedeelte, de eigenlijke death road, was een zandweg met stenen. Ook dit was een slingerende bergweg. Dwars door watervallen en beekjes heen. Super mooi uitzicht onderweg. Na ongeveer 4 uur fietsen,oftewel afdalen, kwamen we bij onze eindbestemming aan. Mijn hele handen waren beurs van het remmen. Maar oh wat was het gaaf!!!!Voor de mountainbikers onder ons een ware droom!
In het centrum van La Paz ligt de San Pedro gevangenis. Hier is ook een boek overgeschreven: Marching Powder. Er is een rijk gedeelte en een arm gedeelte in de gevangenis. De gevangen moeten hier zelf alles regelen en kopen.Via via hadden we opgevangen dat je de gevangenis kunt ' bezoeken'. Er gaan verschillende verhalen de ronde. De 1 zegt dat je naar de zijdeur kan gaan en dan laat de politie je er in en een ander zegt dat je een nummer moet bellen van een gevangene en dan een afspraak moet maken voor een bezoek. Dus wij zondag naar de gevangenis, deze ligt gewoon middenin de wijk, en aangeklopt bij de zijdeur. De agent gaf ons te kennen dat we er die dag niet in konden omdat de autoriteiten aanwezig waren maar dat we de volgende dag om 9uur weer moesten komen. Zo gezegd zo gedaan. Vanochtend om 9uur stonden we weer bij de zijdeur. Maar nu werd er gevraagd wie we kwamen bezoeken. Tsjaa dat wisten we even niet. Helaas we mochten er niet in. Na wat rondvragen hadden we het telefoonnummer van de algemene telefoon in de gevangenis te pakken. We moesten naar ene Sebastiaan informeren. Deze aan de lijn gekregen en hij zei: it's all about the money and the sigarettes. Sigaretten ingeslagen en weer naar de gevangenis. Nu moesten we bij de poort komen. Hier stond Sebastiaan al te wachten en te zwaaien. De politie vroeg weer voor wie we kwamen en nadat we gezegd hadden voor wie we kwamen konden we in de rij gaan staan. Dit was helaas van korte duur want de agent van de zijdeur die ons eerder had weggestuurd stond nu opeens aan de voorkant. Weer werden we weggestuurd. Een paar jaar geleden was het veel gemakkelijker voor de toerist om de gevangenis te bezoeken maar ze zijn er tegenwoordig strenger in. Helaas voor ons is het dus niet gelukt!
Gistermiddag zijn we naar een voetbalwedstrijd van Bolivar en La Paz geweest. Bolivar is de beste club in Bolivia. Ik verwachtte een hoop sensatie maar dit viel behoorlijk tegen. Een voetbalwedstrijd van een willekeurige amateurclub is nog beter! De sfeer was ook niet echt uitbundig. Maar het was wel leuk om mee te maken!
Morgenochtend vliegen Alexandra en ik naar Rurrenabaque voor een pampastour!
Liefs van mij
Weer een berichtje uit Bolivia. Na de zoutvlaktetour zijn we doorgereisd naar Sucre. Weer kwamen we in een heerlijk hostel terecht met een grote eigen kamer. Zoiets als mijn kamer in Groningen. We hebben hier dan ook 5 dagen doorgebracht.
Sucre heeft een hele mooie binnenstad. Veel mooie gebouwen met prachtige versieringen. In Sucre reden veel bestelbusjes rond die als bus dienden. Zo kan je daar overal naar toe. Sucre is een stad om te genieten van de lokale markt, met de heerlijke fruitshakes!, het mooie weer en de cafeetjes om wat te eten of te drinken. Was dus erg relaxed.
Op de vierde dag ontmoette ik een nederlands meisje in het hostel en zij deed vrijwilligerswerk in het weeshuis. De volgende ochtend konden we mee om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ze hebben er verschillende groepen met kinderen. De kinderen van 0-2, 2-4 en de oudere kinderen. De oudere kinderen gaan overdag naar school en de jongere kinderen blijven de hele dag in het weeshuis. We hebben een tijdje met ze gespeeld. Het weeshuis wordt draaiende gehouden door drie nonnen. Het ziet er schoon uit. Verder vond ik het erg schrijnend. De kinderen wilden continu met mij knuffelen en spelen. Wat mij opviel is dat de kinderen niet met elkaar speelden. Er werd ook geen poging gedaan om ze met elkaar te laten spelen. Sommige kinderen waren broer en zus maar ik heb mij laten vertellen dat de kinderen dat na een paar weken al niet eens meer doorhebben. Dat vond ik erg verdrietig om te horen.
Donderdagavond was het weer tijd voor een nachtbus richting La Paz. We hadden een camabus geboekt, wat in Argentinie betekend dat je languit kan liggen. Hier in Bolivia zijn ze echter niet gemaakt voor lange mensen dus ik lag nog steeds met kromme benen in de stoel. Na 11,5 uur was dat echt wel genoeg!
La Paz is omringt door bergen en bij het binnenrijden van La Paz zag je alle bergen volgebouwd met huizen. Vanuit het hostel zie je dat ook heel goed. De eerste dag hebben we lekker rondgeslenterd in het centrum. Er was een grote markt met aansluitend een heksenmarkt. Hier verkopen ze kruiden etc. Even goed ingeslagen voor de souvenirs! Ook hier rijden duizenden bestelbusjes rond. Luid toeterend en schreeuwend uit de ramen wordt kenbaar gemaakt waar het busje heen gaat. Hilarisch!
Zaterdag heb ik ' The death road' gefiets. Geweldig! Uitgedost met een helm, handschoenen, regenjas, elleboog- en kniebeschermers konden we vertrekken. We begonnen op 4700 meter hoogte en we zouden eindigen op 1200 meter hoogte. Het eerste gedeelte was door de wolken. Via een slingerende bergweg( ja zoals jullie die al een paar keer op de foto hebben gezien) met 30 a 40 km per uur naar beneden! GAAF!!!
Dit was het eerste gedeelte van de trip, afdalen over een geasfalteerde weg. Het tweede gedeelte, de eigenlijke death road, was een zandweg met stenen. Ook dit was een slingerende bergweg. Dwars door watervallen en beekjes heen. Super mooi uitzicht onderweg. Na ongeveer 4 uur fietsen,oftewel afdalen, kwamen we bij onze eindbestemming aan. Mijn hele handen waren beurs van het remmen. Maar oh wat was het gaaf!!!!Voor de mountainbikers onder ons een ware droom!
In het centrum van La Paz ligt de San Pedro gevangenis. Hier is ook een boek overgeschreven: Marching Powder. Er is een rijk gedeelte en een arm gedeelte in de gevangenis. De gevangen moeten hier zelf alles regelen en kopen.Via via hadden we opgevangen dat je de gevangenis kunt ' bezoeken'. Er gaan verschillende verhalen de ronde. De 1 zegt dat je naar de zijdeur kan gaan en dan laat de politie je er in en een ander zegt dat je een nummer moet bellen van een gevangene en dan een afspraak moet maken voor een bezoek. Dus wij zondag naar de gevangenis, deze ligt gewoon middenin de wijk, en aangeklopt bij de zijdeur. De agent gaf ons te kennen dat we er die dag niet in konden omdat de autoriteiten aanwezig waren maar dat we de volgende dag om 9uur weer moesten komen. Zo gezegd zo gedaan. Vanochtend om 9uur stonden we weer bij de zijdeur. Maar nu werd er gevraagd wie we kwamen bezoeken. Tsjaa dat wisten we even niet. Helaas we mochten er niet in. Na wat rondvragen hadden we het telefoonnummer van de algemene telefoon in de gevangenis te pakken. We moesten naar ene Sebastiaan informeren. Deze aan de lijn gekregen en hij zei: it's all about the money and the sigarettes. Sigaretten ingeslagen en weer naar de gevangenis. Nu moesten we bij de poort komen. Hier stond Sebastiaan al te wachten en te zwaaien. De politie vroeg weer voor wie we kwamen en nadat we gezegd hadden voor wie we kwamen konden we in de rij gaan staan. Dit was helaas van korte duur want de agent van de zijdeur die ons eerder had weggestuurd stond nu opeens aan de voorkant. Weer werden we weggestuurd. Een paar jaar geleden was het veel gemakkelijker voor de toerist om de gevangenis te bezoeken maar ze zijn er tegenwoordig strenger in. Helaas voor ons is het dus niet gelukt!
Gistermiddag zijn we naar een voetbalwedstrijd van Bolivar en La Paz geweest. Bolivar is de beste club in Bolivia. Ik verwachtte een hoop sensatie maar dit viel behoorlijk tegen. Een voetbalwedstrijd van een willekeurige amateurclub is nog beter! De sfeer was ook niet echt uitbundig. Maar het was wel leuk om mee te maken!
Morgenochtend vliegen Alexandra en ik naar Rurrenabaque voor een pampastour!
Liefs van mij
-
05 April 2011 - 05:14
Ronald En Jolanda:
Hallo Petra
Wat een leuk verslag van weer ontzettend leuke dingen die je gedaan hebt. Leuk ook dat je een nederlandse hebt ontmoet en gezien hebt wat ze hier doet, zo kom je wel op een andere manier in contact met het land.En nu ben je zeker aan het roken geslagen.... met al die sigaretten die je nog over hebt van je gevangenis avontuur,jammer dat je er niet in bent gekomen. Veel plezier nog verder en vlieg ze, en we lezen wel weer hoe de pampastour was.
Groetjes Ronald en Jolanda
P.S. nog bedankt voor de felicitaties. -
05 April 2011 - 09:03
Mams:
Hoi peetje,van een spannend verslag!!!
Ik zie het je zo allemaal doenIk vind het erg fijn voor je dat je dit allemaal kan beleven. Geniet ervan meisje!! Tot horens en dikke kus en knuf. -
05 April 2011 - 17:19
Maartje:
Hehee,
Kon je die kerels niet even laten zien hoe goed jij kunt voetballen? Misschien mag je ze dan wel coachen! Of je moet Johan Kruyf sturen, komt bij Ajax toch niet aan de bak.
succes en tot het volgende reisverslag
-
05 April 2011 - 17:45
Yneke:
Leuk Petra, Jeetje man, wat een reis. 11 uur en dan niet je benen kunnen strekken. Hebben wij ooit eens gedaan van Portugal terug naar huis. Dat was dus één van de redenen dat we heel snel een camper gekocht hebben. Tja, ik vlieg niet, dus ik moet me wel behelpen met de camper. Daarom is het juist leuk om bv. ook jouw verhalen te lezen. Ik reis als het ware via jou de wereld rond.
groetjes, Yneke (en Willem maar die is er nooit als ik jouw verhalen lees) -
06 April 2011 - 13:14
Paps En Sandra:
Hoi Petra,
Wat een verhaal weer. Geweldig. Vooral dat van de gevangenis. Jammer dat het niet gelukt is. Moet je volgende week in Lima maar proberen. Je weet dan tenminste een naam bij wie je op bezoek kunt!! Nog veel plezier tijdens het vervolg.
Doe volgende week in Cusco Sanne de groeten, ha ha.
Dikke kus van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
